ΕφΠατρ 107/2018

Πρωτόκολλο αποζημίωσης για αυθαίρετη χρήση δημόσιου κτήματος - Ανακοπή - Αρμοδιότητα - Διαδικασία - Απαγόρευση άσκησης ένδικων μέσων -.

Ρητή απαγόρευση άσκησης ένδικων μέσων κατά των αποφάσεων του εκδίδονται επί ανακοπών κατά πρωτοκόλλου αποζημίωσης για αυθαίρετη χρήση δημοσίων κτημάτων. Η εν λόγω απαγόρευση του ν. 4072/2012 καταλαμβάνει και τις εκκρεμείς δίκες. Απόρριψη έφεσης που άσκησε το Δημόσιο κατά αποφάσεως που εκδόθηκε κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων επί ανακοπής κατά πρωτοκόλλου καθορισμού αποζημίωσης αυθαίρετης χρήσης δημόσιου κτήματος.

Αριθμός απόφασης: 107/2018

ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΑΤΡΩΝ

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τη Δικαστή Μαρία Παπαδοπούλου, Εφέτη, που ορίσθηκε από την Πρόεδρο Εφετών, και τη Γραμματέα Αφροδίτη Γεωργίου.

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια στο ακροατήριο του στις 21 Σεπτεμβρίου 2017, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:

ΤΟΥ ΕΚΚΑΛΟΥΝΤΟΣ - ΚΑΘ' ΟΥ Η ΑΝΑΚΟΠΗ: Ελληνικού Δημοσίου, νομίμως εκπροσωπουμένου από τον Υπουργό Οικονομικών και εν προκειμένω από τον Προϊστάμενο της Κτηματικής Υπηρεσίας Μεσσηνίας, το οποίο παραστάθηκε στο Δικαστήριο δια του Δικαστικού Πληρεξουσίου του Ν.Σ.Κ. Γεωργίου Δεληγιάννη, και κατέθεσε προτάσεις.

ΤΗΣ ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΗΣ - ΑΝΑΚΟΠΤΟΥΣΑΣ: Ανώνυμης Βιομηχανικής, Εμπορικής και Τεχνικής Εταιρίας με την επωνυμία «... Α.Β.Ε.Τ.Ε. ΑΝΩΝΥΜΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ Ε.Δ.Ε.-ΕΤΟΙΜΟ ΜΠΕΤΟ-ΑΣΦΑΛΤΙΚΑ», που εδρεύει στη Ζαχάρω Ν. Ηλείας (Λεωφόρος Δημοκρατίας αρ. 10) και εκπροσωπείται νόμιμα (ΑΦΜ ... Δ.Ο.Υ. Πύργου), ως καθολικής διαδόχου της ομόρρυθμης εταιρίας με την επωνυμία «Α. και ... και Υιοί Ο.Ε.», η οποία παραστάθηκε στο Δικαστήριο δια του πληρεξουσίου δικηγόρου Γεωργίου Βλαχαντώνη (Δ.Σ. Ηλείας), με την από 20-9-2017 δήλωση του άρθρου 242 παρ. 2 ΚΠολΔ, και κατέθεσε προτάσεις.

Η ανακόπτουσα και ήδη εφεσίβλητη άσκησε ενώπιον του Ειρηνοδικείου Αρήνης, την από 21-6-2002 και με αριθμό έκθ. κατάθεσης 40/21-6-2002 ανακοπή κατά του υπ' αριθμ. 31/16-5-2002 πρωτοκόλλου καθορισμού αποζημίωσης αυθαίρετης χρήσης δημοσίου κτήματος του Προϊσταμένου της Κτηματικής Υπηρεσίας Μεσσηνίας.

Το ανωτέρω Δικαστήριο, με την υπ' αριθμ. 50/2009 απόφαση του, κήρυξε εαυτό αναρμόδιο καθ' ύλην για την εκδίκαση της υπόθεσης και παρέπεμψε αυτήν ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ηλείας, το οποίο, ακολούθως, με την υπ' αριθμ. 276/2013 οριστική απόφαση του, έκανε δεκτή την ανακοπή.

Κατά της ανωτέρω απόφασης, το καθ' ου η ανακοπή κατέθεσε στη γραμματεία του Πρωτοδικείου Ηλείας, την από 24-2-2014 και με αριθμό έκθ. κατάθεσης 13/24-2-2014 έφεση του, η οποία απευθύνεται στο παρόν Δικαστήριο (αριθμ. έκθ. κατάθ. 561/10-11-2014), δικάσιμος της οποίας ορίσθηκε η 12η-5-2016 και μετά από αναβολή, η αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας.

Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης στο ακροατήριο, οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων αναφέρθηκαν στις έγγραφες προτάσεις που κατέθεσαν και ζήτησαν να γίνουν δεκτές.

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Με τις παρ. 1 και 2 του άρθρου 115 του ΠΔ της 11/12-11-1929 "περί διοικήσεως δημοσίων κτημάτων", το οποίο εκδόθηκε κατ' εξουσιοδότηση του άρθρου 2 του Ν. 4266/1929 και αντικαταστάθηκε με το άρθρο 5 του Ν. 5895/1933, όπως περαιτέρω τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε με τα άρθρα 20 του ΑΝ 1540/1938, 19 του ΑΝ 1919/1939, 2 του ΑΝ 1925/1951 και 5 παρ. 4 του ΑΝ 263/1968, ορίζεται, μεταξύ άλλων, ότι σε βάρος εκείνων που χωρίς συμβατική σχέση καρπώνονται ή κάνουν χρήση δημοσίων κτημάτων ή κτημάτων των οποίων τη νομή ή κατοχή έχει με οποιαδήποτε σχέση το Δημόσιο, βεβαιώνεται, κατά την κρίση αγαθού ανδρός και για το χρονικό διάστημα που έκαναν χρήση, αποζημίωση με πρωτόκολλο, το οποίο κοινοποιείται σε αυτόν που καρπώνεται ή χρησιμοποιεί το ακίνητο, ο οποίος δικαιούται να ασκήσει ανακοπή μέσα σε ένα μήνα στον ειρηνοδίκη ή στον πρόεδρο πρωτοδικών, ανάλογα με το ποσό της αποζημίωσης, αυτοί δε, κρίνοντας εκ των ενόντων, ακυρώνουν ή επικυρώνουν το πρωτόκολλο ή περιορίζουν την αποζημίωση και ότι κατά της απόφασης αυτής, ουδέν ένδικο μέσο επιτρέπεται. Μετά την εισαγωγή του ΚΠολΔ, καθ' ύλην αρμόδιο δικαστήριο για την εκδίκαση της ως άνω ανακοπής είναι, κατά τις διατάξεις των άρθρων 1 εδ. ε και στ, 3 παρ. 1, 2, 4, 24 παρ. 1 και 39 παρ. 1 του ΕισΝΚΠολΔ, το μονομελές πρωτοδικείο, που δικάζει κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων. Η απόφαση του μονομελούς πρωτοδικείου τέμνει οριστικά τη διαφορά ως προς την οφειλή και το ποσό της αποζημίωσης για την κατάληψη δημόσιου κτήματος, παρά την ακολουθούμενη διαδικασία, η παραπομπή στην οποία έγινε για λόγους ταχύτητας και μόνον και δεν αφορά τη λήψη ασφαλιστικού ή ρυθμιστικού της κατάστασης, μέτρου. Για τον λόγο αυτό, δεν ίσχυε γι' αυτήν την απόφαση η απαγόρευση του άρθρου 699 ΚΠολΔ, αλλά υπέκειτο στα προβλεπόμενα από τον ΚΠολΔ, ένδικα μέσα της έφεσης και της αναίρεσης (αρθ. 511 και 552 ΚΠολΔ), καθόσον η ως άνω διάταξη της παρ. 2 του άρθρου 115 του ΠΔ της 11/12-11-1929, που απαγόρευε την άσκηση ενδίκων μέσων κατ' αυτής, θεωρήθηκε ότι έχει καταργηθεί, σύμφωνα με το άρθρο 24 παρ. 1 του ΕισΝΚΠολΔ (ΟλΑΠ 21-22/2002 ΕλλΔνη 43.1016). Ήδη, όμως, με το άρθρο 326 παρ. 3 του Ν. 4072/2012, που άρχισε να ισχύει από 11-4-2012 (ΦΕΚ Α86/11-4-2012), σε συνδυασμό με άρθρο 330 παρ. 2 του άνω νόμου, αντικαταστάθηκαν τα εδάφια δέκατο και ενδέκατο του άνω άρθρου 115 του ΠΔ από 11/12-11-1929 και ρητά επαναλήφθηκε η απαγόρευση άσκησης ενδίκων μέσων κατά των αποφάσεων που εκδίδονται επί ανακοπών κατά πρωτοκόλλου αποζημίωσης για αυθαίρετη χρήση δημοσίων κτημάτων. Η ανωτέρω διάταξη, εξάλλου, δεν έρχεται σε αντίθεση με το άρθρο 20 παρ.1 του Συντάγματος, που επιβάλλει μεν στην Πολιτεία την υποχρέωση παροχής στους πολίτες ένδικης έννομης προστασίας προς επίλυση των ιδιωτικών διαφορών τους, αναγνωρίζοντας σ' αυτούς αντίστοιχο δημόσιο δικαίωμα, όμως, στον νομοθέτη εναπόκειται, κατ' αρχήν, να κρίνει αν, πόσα και ποια ένδικα μέσα θα χορηγήσει, καθώς και για ποιους λόγους, συνεκτιμώντας, ενδεχομένως, την αξία του αντικειμένου της διαφοράς και το είδος της διαδικασίας με την οποία εκδικάζεται η υπόθεση. Το ίδιο ισχύει και στο πλαίσιο της ΕΣΔΑ (κύρωση με το ν.δ/γμα 53/1974), που αναγνωρίζει μεν με το άρθρο 6 παρ.1 το δικαίωμα στα πρόσωπα για δικαστική επίλυση των ιδιωτικών διαφορών τους σε συνθήκες δίκαιης δίκης, στην έννοια, όμως, αυτής δεν περιλαμβάνεται και η πρόβλεψη οπωσδήποτε άσκησης ενδίκων μέσων. Ο περιορισμός δε αυτός της άσκησης ενδίκων μέσων κατά των σχετικών αποφάσεων επί αυτών των υποθέσεων που εκδικάζονται κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, διότι, σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση της ανωτέρω διάταξης του άρθρου 326 παρ. 3 του Ν. 4072/2012, οι εν λόγω υποθέσεις είναι νομικά απλές, με την έννοια ότι η επ' αυτών κρίση αποτελεί κατά κύριο λόγο εκτίμηση πραγματικών περιστατικών και στοιχείων, ότι επιτυγχάνεται περιορισμός περιττής επιβάρυνσης των δικαστηρίων, λαμβανομένου υπόψη ότι ζητήματα που αφορούν την κυριότητα ή τη νομή των κτημάτων επιλύονται μόνο κατά την τακτική διαδικασία, δεν είναι δυσανάλογος και δεν αντιβαίνει στην καθιερούμενη με το άρθρο 25 του Συντάγματος, αρχή της αναλογικότητας. Περαιτέρω, με δεδομένο ότι το παραδεκτό των ενδίκων μέσων, κατ' άρθρο 24 παρ. 1 του ΕισΝΚΠολΔ, κρίνεται σύμφωνα με το νόμο που ισχύει κατά τον χρόνο δημοσίευσης της προσβαλλόμενης απόφασης και εν προκειμένω ότι δεν υφίσταται ειδικότερη ρύθμιση, αφού ο άνω νόμος (4072/2012) δεν περιλαμβάνει μεταβατική διάταξη ή άλλη διάταξη για τις κατά τη δημοσίευση του εκκρεμείς δίκες επί των ανακοπών κατά πρωτοκόλλου αποζημίωσης για αυθαίρετη χρήση δημοσίου κτήματος, η απαγόρευση άσκησης ενδίκων μέσων κατά των αποφάσεων αυτών καταλαμβάνει και τις εκκρεμείς επ' αυτών δίκες (ΑΠ 579/2017, ΑΠ 285/2016, ΑΠ 18/2016, ΕφΛαρ 148/2015 Δημοσίευση ΝΟΜΟΣ). Εξάλλου, κατά το άρθρο 532 ΚΠολΔ, αν λείπει κάποια από τις προϋποθέσεις του παραδεκτού της έφεσης, το δικαστήριο την απορρίπτει ως απαράδεκτη και αυτεπαγγέλτως. Απαράδεκτη, κατά την έννοια της διάταξης αυτής, είναι, μεταξύ άλλων περιπτώσεων, η έφεση, η οποία απευθύνεται κατά απόφασης που δεν υπόκειται ή δεν μπορεί πλέον να προσβληθεί με ένδικα μέσα και, συνεπώς, με έφεση, κατά τον χρόνο άσκησης της τελευταίας. Στην προκείμενη περίπτωση, φέρεται προς συζήτηση η από 24-2-2014 και με αριθμό έκθ. κατάθ. 13/24-2-2014 έφεση κατά της υπ' αριθμ. 276/2013 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ηλείας, που εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων, κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, επί ανακοπής κατά πρωτοκόλλου καθορισμού αποζημίωσης αυθαίρετης χρήσης δημοσίου κτήματος του Προϊσταμένου της Κτηματικής Υπηρεσίας Μεσσηνίας. Σύμφωνα, όμως, με τα προεκτεθέντα, η προσβαλλόμενη απόφαση, δημοσιευθείσα στις 22 Μαΐου 2013, ήτοι υπό την ισχύ του άρθρου 326 παρ. 3 Ν. 4072/2012, δεν υπόκειται σε έφεση. Συνακόλουθα, η κρινόμενη έφεση πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη. Τέλος, πρέπει να καταδικασθεί το εκκαλούν, Ελληνικό Δημόσιο, στα δικαστικά έξοδα της εφεσίβλητης, του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, ως διάδικος που ηττήθηκε, κατά παραδοχή σχετικού αιτήματος της τελευταίας (άρθρα 176, 183, 189 παρ. 1, 191 παρ. 2 ΚΠολΔ), τα οποία, όμως, θα επιβληθούν μειωμένα, σύμφωνα με το άρθρο 22 παρ. 1 του Ν. 3693/1957, όπως ειδικότερα ορίζεται στο διατακτικό.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ αντιμωλία των διαδίκων.

ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την έφεση.

ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος του εκκαλούντος τα δικαστικά έξοδα της εφεσίβλητης, για τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει σε τριακόσια (300) ευρώ.

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στο ακροατήριο του, σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στην Πάτρα, στις 20 Μαρτίου 2018, απόντων των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.

Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών ΔΣΑ «ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ»